De Deltawerken

Oosterscheldekering
De Oosterscheldekering is het geavanceerdste van de Deltawerken

Nog een fijne fietstocht voor als u eens een hele dag hebt: neem de trein naar Middelburg, bewonder de monumentale trap van het raadhuis en het drakengevelsteentje even verderop, fiets verder naar Veere (ik kwam hier destijds iemand tegen die mij herkende van mijn blog), en rijd dan naar het noorden. Net als op de Afsluitdijk kun je de wind beter in de rug hebben, maar het is een fantastische tocht.

Eerst passeer je de dam over het Veerse Gat tussen Walcheren en Noord-Beveland maar al snel ligt de prachtige waterkering van de Oosterschelde voor je. Ik ben een nette, oppassende burger, die echt wel weet hoe lelijk nationalisme is, heus, maar als ik dit zie, voel ik toch een stukje poldertrots. Dat wordt overigens ook bij de grootste chauvinist de kop weer ingedrukt als hij het eiland Schouwen voorbij is en de volgende dam bereikt.

Lees verder “De Deltawerken”

Aardenburg

De westelijke poort van Aardenburg; achteraan de lage muur waarop de gedichtjes zijn te lezen.

Hoe presenteer je een antieke nederzetting? De ideale situatie begint ermee dat je een opgraving echt kunt tonen – denk aan DomUnder in Utrecht, het Thermenmuseum te Heerlen of de basiliek van Tongeren – en dat je vervolgens een manier hebt om aan te geven waarop de reconstructie is gebaseerd. Het publiek ziet immers alleen fundamenten en toch zeggen archeologen iets over het dak. Waarop baseren ze zoiets? Als je deze uitleg overslaat, roep je de scepsis over je af.

Maar dat is natuurlijk niet voldoende. Leuk hoor, zo’n fort of badhuis of kerk, maar wat betekende dat voor de mensen destijds? Hier komen teksten van pas en dit is wat ik in Aardenburg in Zeeuws-Vlaanderen zo verschrikkelijk aardig vind. De brokken natuursteen van het fort zelf zijn op verschillende plaatsen in het vestingstadje hergebruikt, zoals in de kerk, wat in elk geval het voordeel heeft dat de mensen weten dat er een Romeins fort is geweest. Met wat modern metselwerk zijn bovendien de resten van de westelijke poort aangeven.

Lees verder “Aardenburg”

De Watersnoodramp

Gedenksteentje in Vlissingen

Ten tijde van wat Zeeuwen “de ramp” noemen, woonde ik in de Spanjaardstraat in Middelburg. Op zaterdag 31 januari 1953 mocht ik met mijn vader mee naar de boulevard in Vlissingen.

Het water van de Westerschelde beukte tegen de walkant en spatte uitbundig over mijn vaders Ford V8. Mijn vader hield van dit natuurgeweld en wilde, als het stormde, altijd naar Vlissingen. De mooiste sport voor ons was de auto uitrennen, en voordat de golf de wal raakte weer droog de auto in springen. In de auto waren we veilig, dat was een kolos.

Ik herinner me dat mijn vader het portier van de auto (aan de zeekant) niet kon openen. De wind was te sterk. Hij draaide zijn portierraam open, en door de luchtdruk woei spontaan mijn deur open. Dat was schrikken. We kregen hem met grote moeite dicht toen mijn vader zijn portierraam weer had open gezwengeld.

Halverwege de boulevard had de zee een gat geslagen en gaapte er een diepe, kolkende afgrond. Aan de rand van dat gat stond een man, leunend tegen de storm in, om goed te kunnen kijken. Hij hing in een hoek van 60 graden boven de krater. Dat beeld vergeet ik nooit.

Lees verder “De Watersnoodramp”

Veere

Veere
Veere

Wat bracht me afgelopen zondag naar het Zeeuwse Veere? De rottige waarheid is dat ik niet goed gezond ben, snel moe word en de laatste jaren heb geworsteld met overgewicht, verstoorde slaap (het eigenlijke probleem), een TIA en veel, veel meer stress dan gezond is. Ik zal in het midden laten of mijn frustratie over de stiltecoupé – de running gag van deze kleine blog – daarvan oorzaak of gevolg is. Er is zicht op een behandeling maar ik moet eerst afvallen en daarom fiets ik kilometer na kilometer. Ik weet dat er efficiëntere manieren zijn om gewicht te verliezen, maar ik voel me er prettig bij om met het spreekwoordelijke “verstand op nul en blik op oneindig” wat te toeren.

Zo ben ik zondag van Rittenburg Middelburg naar Delft gereden. Een mooie rit door een vriendelijk landschap, prima te doen met de wind in de rug, dus buitengewoon stressverlagend. Veere, ofschoon tjokvol toeristen, was precies het soort kleine omrit dat zo’n tocht sjeu geeft. Het is echter ook een plek die mijn onlangs overleden vader na aan het hart lag. Hij heeft een foto gemaakt van de raadhuistoren die u hierboven ziet. Die foto hing jarenlang op zijn werkkamer en misschien hangt ’ie er nog altijd. De foto was zo vanzelfsprekend dat hij mij niet meer opvalt.

Lees verder “Veere”

Adriaan en Olivier

middelburg_monumentale_trap

Het was in het allerholst van de nacht en twee grote volle manen stonden met verwijtende gezichten aan de hemel.
“Hoe hard rijden we nu?” vroeg ik.
“Zesennegentig,” zei Adriaan en draaide achteloos het stuur drie keer rond.
“Wáár rijden we nu?” vroeg ik.
“Om de markt in Rittenburg,” zei Adriaan.
“Rittenburg is een prachtig oud stadje,” zei ik. “Het bezit een fraai middeleeuws stadhuis, met een monumentale trap.”
“Nee,” zei ik, toen het lawaai had opgehouden, “het bezát een fraai middeleeuws stadhuis. Kijk nu toch eens wat je gedaan hebt! Je kunt toch niet met een auto deze monumentale trap op!”
“Is die auto van u?” vroeg de agent.
“Geweest,” zeiden wij, en schudden de overblijfselen van ons af.

Lees verder “Adriaan en Olivier”