Vandaag bestaat de Mainzer Beobachter tien jaar. Ik ben op 14 juli 2011 begonnen met een stukje over Don Quichot en dit is de 4563e toevoeging. Ooit bedoeld om te schrijven over alles wat me te binnen schoot, is de Mainzer Beobachter (waarvan niemand bleek te begrijpen waarom die zo heet) in de loop van de jaren steeds meer een Oudheidblog geworden. Waarom dat zo is, leest u hier.
U reageerde in totaal zo’n 45.000 keer. Daarvoor dank! Hoewel ik de discussies soms te heftig vind, en ik twee keer een ban heb moeten uitdelen, ben ik blij met uw betrokkenheid. Ik heb vooral genoten van de stukken die u zelf aanleverde in de reeks geliefde boeken. Echt, dit zijn verrijkingen voor in elk geval mijn leven geweest en ik weet dat ook u dat zo heeft ervaren.
Niet-gehaalde doelen
Het bloggen is en blijft leuk, dus ik ga nog wel tien jaar door. Voor mij is het een prettig deel van mijn activiteiten: het uitleggen van de Oudheid. Dat doe ik nu al een kwart eeuw en ik stip vanzelfsprekend ook aan waarom de bestudering van de Oudheid belangrijk is en dat het een wetenschap is met wetenschappelijke kwaliteitsnormen en wetenschappelijke methoden. Die moet je tonen omdat mensen het vak anders niet op waarde schatten.
Ik had gehoopt dat ik in die kwart eeuw de wereld een fractie kon verbeteren. Of op zijn minst een begin van een fractie van verbetering zou mogen gadeslaan. Een mislukte boekpresentatie tijdens de Week van de Klassieken van 2019 maakte me echter duidelijk: wie de Oudheid professioneel, gelaagd wil uitleggen, loopt tegen een muur van onbegrip. Sindsdien twijfel ik sterker dan anders, wat de lezers van deze blog ook wel hebben geproefd. De voorlichting mag dan zijn geprofessionaliseerd, er bestaat buiten de musea weinig animo om het publiek adequaat te informeren.
Tien jaar Mainzer Beobachter
Die constatering leidt tot de vraag of ik wel zinvol bezig ben. Ik wil niet eindigen als verbitterd man, overtuigd van een nooit erkend gelijk. Vandaag daarom een balans van tien jaar Mainzer Beobachter.
Ik heb daarover onlangs het een en ander op een rij gezet. Twee vriendelijke mensen opperden dat ik een autobiografische tekst zou schrijven waarvan zij een mooi boekje zouden maken, zodat we geld konden inzamelen voor projecten om de Oudheid professioneler over het voetlicht te brengen. Dat was een heel goed idee en ik heb de tekst geschreven, maar er is momenteel geen project met een geloofwaardige slaagkans. Die tekst heb ik nu omgewerkt en begint hier.
Dit blog bestaat nog wel even. Ik doe er drieduizend mensen per dag een plezier mee, maar met plezier wint de oudheidkunde geen terrein terug. Ik vrees dat deze blog steeds meer de documentatie zal zijn van wat wetenschappers, de boekenbranche en de diverse stichtingen en verenigingen verloren laten gaan. Eén schrale troost is dat het vak er nog steeds is en in het verleden ook enkele stormen heeft doorstaan, maar resultaten, behaald in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst.
[Dat ik vandaag, nu de Mainzer Beobachter tien jaar bestaat, een groep rondleid door Mainz, is stom toeval maar wel erg leuk.]
Gefeliciteerd. De leukste zin vond ik “…dus ik ga nog wel tien jaar door.”
Je hebt de wereld nog niet gered maar wel bij een heleboel individuele mensen een verschil gemaakt in hoe ze naar geschiedenis en geschiedwetenschap kijken en er in gezelschap over praten. Dat telt ook voor iets.
Gefeliciteerd! En ik vind het verfrissend dat je niet in juichstemming raakt. Dat mag wel, maar het maakt jubilea onverdraaglijk. Eerlijkheid is altijd beter.
Toch wil ik je zeggen: je hebt iets moois neergezet in tien jaar en ik kijk uit naar de volgende tien jaar.
Gefeliciteerd Jona, met je blog! Ik lees hem nu zo’n 6 jaar en nog altijd met plezier. En ook al is het maar klein, mijn kijk op de oudheid heb je versterkt en veranderd. En je werk heeft me in ieder geval ook op een wat hoger level gebracht. Ik denk dat men me iets minder snel ouwe knollen voor citroenen verkoopt.
Ga door, ik blijf lezen!
Groet
‘ Ik vrees dat deze blog steeds meer de documentatie zal zijn van wat wetenschappers, de boekenbranche en de diverse stichtingen en verenigingen verloren laten gaan.’
Een kaarsje in de duisternis dus. Wat heet: een fakkel! (Ken je dat kleine dorpje in Gallië?)
Niet versaagd en gaarne door naar de volgende ronde…
En vóór alles natuurlijk Heel Hartelijk Dank voor de verrijking van het leven van deze blogvolger.
En veel plezier in Mainz.
Gefeliciteerd. Ik lees je berichten eigenlijk altijd met genoegen en met interesse. Dat geldt zonder twijfel voor al die 3000 volgers. Dat is op zich al iets waar je trots op mag zijn. Die lezen je stukjes en leren er wat van.
Fijn dat je doorgaat!
Gefeliciteerd!
En je mag er trots op zijn dat je hier nog kon reageren zonder in te loggen, toen dat op vele andere sites al onmogelijk was.
BTW de met je rug naar een boekenkast series op Youtube is ook erg leuk en leerzaam.
Gefeliciteerd! Ik lees je blog altijd met veel plezier en hoop dat je nog lang mag doorgaan.
“Ik had gehoopt dat ik in die kwart eeuw de wereld een fractie kon verbeteren.”
Maar dat heb je gedaan! Mijn leven is een beetje beter dan het zonder je blog was geweest, omdat ik hier kennis heb verworven en plezier heb. Ik ben vast niet de enige. Dat is wellicht minder dan je had gehoopt en veel minder dan je zou wensen, maar het is ook meer dan niets.
Andere invalshoek: bekijk de verkoopcijfers van je boeken eens. Laten we voorzichtig zijn en daar 10% van af trekken. Dan blijven er nog altijd veel mensen over wier leven je hebt verrijkt. Ook dat is meer dan niets.
De vraag of je zinvol bezig bent is daarom flauwekul. Natuurlijk ben je dat. Een heel andere vraag is of je tevreden mag zijn. Natuurlijk niet.
“overtuigd van een nooit erkend gelijk”
Hier heb je het vierkant mis. Je gelijk wordt wel degelijk erkend; maar niet door de mensen die voor verandering zouden kunnen zorgen. Vlak echter je medestanders niet uit, dat zou een ernstige fout zijn.
Gefeliciteerd. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik je blok heb ontdekt, maar lees het al weer vele jaren iedere dag. Altijd benieuwd waar het nu weer over zal gaan. En altijd altijd in de hoop iets nieuws te horen. Toevallig las ik onlangs je boek Edge of Empire 2012. In het nawoord schrijf je al over je stokpaardje namelijk het gebrek aan samenwerking tussen disciplines. Maar echt fascinerend vond ik de enorme hoeveelheid archeologische rapporten waarmee je begint. Ik ben binnen mijn discipline een datafreak en vroeg me dus meteen af of er een doorzoekbare database voor al die rapporten bestaat. Vooruitgang in de wetenschap vindt dikwijls plaats via heranalyse met nieuwe technieken van bestaand materiaal. Vandaar het belang van DNA-analyses en Isotopenonderzoek, heb ik goed geleerd van dit blog. De reeks een geliefd boek mis ik erg. Mogen nieuwe bijdragen nog, want corona is nog niet over.
Over DNA schrijft Alice Roberts (bekende presentator van documentaires op de BBC) in haar innemende Ancestors. The prehistory of Britain in seven burials (2021): “Ancient DNA bears clues to forgotten journeys – memories of migrations long ago, written into genes.” Kijk, dat lees ik graag.
Steeds met belangstelling gelezen. Vaak ook ervan geleerd. Proficiat!
Die heftigheid van sommige reacties is inderdaad moeilijk te begrijpen.
Van harte gefeliciteerd!
In 2016 was ‘Israël verdeeld’ al het feest der herkenning en sindsdien lees ik ook MB. Jouw generalistische benadering van de oudheidkunde is verfrissend. Nieuwe wegen bewandelen is altijd een kwestie van zoeken.
Ik hoop dat de MB nog lang mag blijven verschijnen en dat in het verlengde daarvan Gronsporen net zo’n succes mag worden.
Proficiat!
Ik denk dat u zeer tevreden mag zijn.
Niet teveel achterom kijken en vooruit met de geit.
Jona, van harte gefeliciteerd! Wat een prestatie! Ik heb er veel van geleerd. Ook de reacties op je blog las ik van het begin tot het einde door en leerde ervan en genoot ervan. Ik hoop dat je nog lang door kunt gaan!
Ik sluit mij aan bij de vele welgemeende felicitaties en ik zie al uit naar de volgende mijlpaal: de 5000e blog. En dat over een zo grote diversiteit aan onderwerpen, dat ik vaak gedacht heb: waar haalt hij het toch vandaan.
Van harte gefeliciteerd Jonah,
sinds Onnozele Kinderen 2017 wordt mijn dag dagelijks feestelijk begonnen met het lezen van jouw gedachten. Ik googelde op 28 december 2017 iets wat ik nu vergeten ben, en werd verwezen naar die creatie van Multatuli. Dat prikkelde de nieuwsgierigheid (leeft-ie nog?) en ik heb er geen dag spijt van gehad.
Een extra pluspunt van de Mainzer Beobachter is het grote plezier dat de auteur beleeft aan reizen met de fiets, in combinatie met ergernis over de prestaties van de NS in dat opzicht. Dat schept een extra band. Ik hoop nog jaren mijn ochtenden met de Mainzer Beobachter te kunnen starten. Dank je wel,
Peter Verhaak
Gefeliciteerd. Ik weet nog dat ik op de MB gestuit ben door te googlen naar de slag in de Harzhorn, waarover ik net had gelezen.
De heftigheid van de discussies en meningen valt hier nog mee met wat er elders op internet gebeurd. Internet is misschien wel de grootste ramp sinds de Tweede Wereldoorlog…(als je er mee om weet te gaan, leer je er wel veel van…)
Je kan de wetenschap en de wereld niet in je eentje redden, volgens mij vergeet je dat nogal eens…😏
Je kunt er wel een positieve draai aan geven, Ben. Laten zien dat het ook anders kan…
Jona werpt de handschoen; wie pakt hem op?
Al die tijd genoten!
En de wereld verbeteren, dat gebeurt ook zónder dat je het merkt, dus wees niet te hard voor jezelf.
Hoi Jona, Hoewel ik -zoals je weet- je pessimisme wel begrijp, deel ik het niet (geheel). Meer dan 3.000 mensen lezen de MB -vrijwel- dagelijks en doen daar -ieder op zijn of haar eigen wijze- met regelmaat hun voordeel mee. In elk geval kijk ik zelf dagelijks met veel genoegen uit naar de ‘Beobachter’. Ook voor iemand die min of meer beroepsmatig met de oudheid bezig is, zoals ik, zitten er nog vele bloemen verborgen in het gras. Dus: van harte gefeliciteerd met tien jaar MB en graag nog vele jaren meer. Enne: veel plezier in Mainz …