Pre-Clovis

On april 9, 2017januari 3, 2023 door Jona LenderinginArcheologie, Geesteswetenschappen, Geschiedenis, Prehistorie19 reacties

Enkele Clovis-voorwerpen (©Wikimedia Commons, gebruiker Bill Whittaker)

Wetenschap schrijdt voort met stapjes. Vandaag lees ik over een zo’n kleine stap: de ontdekking van een prehistorische nederzetting van zo’n 14.000 jaar oud bij Triquet in westelijk Canada. In Nederland wordt het, zonder veel context, gemeld door Nu.nl. De context is echter boeiend, al moeten we ervoor teruggaan naar de vijftiende eeuw.

Zoals bekend stak Columbus in de zomer van 1492 de Atlantische Oceaan over, op weg naar India. Hij ontdekte enkele eilanden en identificeerde de bewoners als Indiërs. Vijf jaar later constateerde Amerigo Vespucci dat deze eilanden niet behoorden bij India, maar een Nieuwe Wereld vormden, die de cartograaf Waldseemüller in 1507 naar Vespucci “Amerika” doopte. De ontdekking vormde een schok, groter en dieper dan wij ons kunnen voorstellen.

Lees verder “Pre-Clovis” →

Neil Young

On november 12, 2015februari 23, 2022 door Jona LenderinginDagelijks leven, Muziek3 reacties

Het Opperwezen heeft me een lelijke loer gedraaid door me op te zadelen met een stel hersens dat werkelijk álles met het verkeerde liedje associeert. Als ik naar The Messiah ga, zal ik nog een half uur niet het beroemde Hallelujah neuriën, maar de gelijknamige draak waarmee Israël in 1979 het songfestival won. Mijn vrienden beleven er altijd weer veel plezier aan me in herinnering te brengen dat ik, nadat we Titanic hadden gezien, niet My Heart Will Go On in mijn hoofd had, maar dit.

Een enkele keer pakt het goed uit. Een paar jaar geleden zag ik de speelfilm The New World van Terrence Malick, waarin het verhaal van John Smith en Pocahontas in beeld wordt gebracht. Een mooie film, die u zeker moet zien. U raadt ook al welk deuntje zich in mijn hoofd nestelde: Pocahontas van Neil Young, die vandaag zeventig wordt.

Lees verder “Neil Young” →

After the Goldrush

On maart 22, 2015december 29, 2022 door Jona LenderinginCultuur, Literatuur, Muziek6 reacties

De tekst van After the Goldrush van Neil Young is berucht onbegrijpelijk. Niet dat dat erg is: Young plaatst beelden bij elkaar die hem troffen als poëtisch. Ongeveer zoals John Lennon deed in I am the Walrus. Er valt hooguit te zeggen dat de drie coupletten van After the Goldrush een volgorde van verleden, heden, toekomst hebben; verder ontbreekt elke opbouw, betekenis of boodschap. Sterker nog, de tekst is evident onzinnig.