Ik heb vandaag viermaal de vraag voorgelegd gekregen wat ik vind van het dreigement van de Amerikaanse president Trump om Iraans erfgoed te vernietigen.
Ik vind dat heel erg en ik heb gespeeld met de gedachte tweeënvijftig foto’s online te plaatsen om u een beeld te geven van waar het om gaat. Het gaat om werelderfgoed en de vernietiging daarvan is een oorlogsmisdrijf.
Politici zeggen weleens domme dingen. Van Agt die zichzelf een ariër noemde. Rutte die niet wist hoe het Romeinse Rijk ten onder was gegaan. Donald Trump die beweert dat de Verenigde Staten en Italië zijn verbonden door een gedeelde culturele en politieke erfenis die duizenden jaren ver teruggaat tot het oude Rome.
Het gaat me er nu niet om dat de Verenigde Staten pas in 1776 zijn ontstaan en dat Italië nog bijna een eeuw jonger is. De geest van de opmerking is dat er een westerse culturele traditie is waarvan beide landen deel uitmaken. En dat, beste lezers, is iets wat vaker wordt aangenomen dan bewezen.
Eind jaren tachtig wilde het Nederlandse kabinet de belastingwetgeving hervormen: het belastingplan-Oort. Premier Lubbers wilde dat de aanpassing brede parlementaire steun zou krijgen, maar dat leek niet te gaan lukken. “Dan maar met weinig steun”, zal hij hebben gedacht, “maar dat moet niet teveel opvallen.” Als ik het me goed herinner, heeft hij die brede steun uiteindelijk wel gekregen, maar in januari 1989 leidde hij wel de aandacht van deze kwestie af. Hij liet de laatste nog gevangen zittende oorlogsmisdadigers vrij, de Twee van Breda.
Het is een smerige truc, maar dit is hoe politiek werkt. Het is voor een deel showbusiness. Soms zelfs echt. Bij de begrafenis van een beroemd staatsman komen politici uit de hele wereld hun eer bewijzen en het is publiek geheim dat er dan zaken worden gedaan. De premier van Israël wil echter niet worden gefotografeerd terwijl hij spreekt met de minister van economie van Iran, en dat weet het gastheerland ook. Dus organiseert die een concert, en terwijl de pers de daar aanwezige premiers aan het filmen is, zijn de ministers druk aan het overleggen. Degenen die niet aanzitten bij het staatsbanket, of die halverwege weg gaan, zijn altijd interessanter dan degenen die blijven.
Het allerergste aan het presidentschap van Donald Trump is dat inmiddels zelfs de satire onecht is. Noem het voor mijn part fake satire. Hierboven een cartoon die op de sociale media rond gaat. Hieronder het origineel van Heine.
Volgende week houdt Donald Trump tijdens zijn staatsbezoek aan Israël een toespraak in Masada, een fort dat de Romeinen ooit hebben belegerd. Aangezien de media een toespraak door de president van de Verenigde Staten laten afhandelen door de redactie buitenland en niet door de wetenschapsredactie, mogen we aannemen dat een berucht kwakhistorisch verhaal kritiekloos zal worden gereproduceerd: dat de Romeinen te Masada een einde maakten aan het laatste Joodse verzet.
Maar zo simpel is het niet. Bij wijze van voorwaartse verdediging tegen de naderende desinformatie: wat weten we wél over Masada?
Wat was Masada?
Masada was een op een rotsplateau gelegen paleis-fort van koning Herodes de Grote, die kort voor onze jaartelling regeerde over Judaea. In het jaar 66 na Chr., toen het (inmiddels door Rome geannexeerde) gebied in opstand kwam, bezette een groep Sicariërs Masada. Nadat een poging ook de macht in Jeruzalem over te nemen was uitgelopen op een debacle, hielden zij zich verder afzijdig van de grote opstand tegen de Romeinen.
[Vandaag een gastbijdrage van Mieke Bleeker.]
Hoe konden de peilingen er zo vreselijk naast zitten? En waarom hebben zoveel mensen überhaupt op iemand als Donald Trump willen stemmen? Vragen die zichtbaar waren in de verbijsterde blikken van de Hillary Clinton-supporters na afloop van de verkiezingsnacht en waarop in de dagen erna door de media en politieke analisten driftig een antwoord werd gezocht. Donald Trump ging ondertussen op cursus bij president Obama en begon met het samenstellen van zijn regering, Hij was tenslotte op 8 november verkozen tot de vijfenveertigste president van de Verenigde Staten. Of toch niet?
Nee, eigenlijk niet. In het circus dat de Amerikaanse verkiezingen heet, wordt nogal eens voorbij gegaan aan het feit dat tijdens die tweede dinsdag in november geen nieuwe president wordt gekozen, maar de kiesmannen, die samen het zogenaamde “Electoral College” vormen. Dit college van kiesmannen, waarvan het aantal per staat afhankelijk is van het aantal inwoners, brengt in december zijn stem uit op de kandidaat van zijn keuze. Tijdens een speciale vergadering van het Congres in januari worden deze stemmen geteld en wordt de uitslag van de verkiezingen definitief vastgesteld. Pas dan, en niet eerder, is het zeker dat de “president-elect” op 20 januari als nieuwe president wordt geïnaugureerd. Op het moment dat een kandidaat bij de verkiezingen in november de vereiste 270 kiesmannen heeft verworven, zijn dat er dus genoeg om tot president te worden verkozen, maar is hij of zij het officieel nog niet.
Het zal niemand zijn ontgaan dat Donald Trump momenteel wordt bekritiseerd om wat we eufemistisch zouden kunnen aanduiden als zijn vrijpostige omgang met vrouwen. Hij zal zich moeten verantwoorden bij de rechtbank en dat belooft dat het nare spektakel van de afgelopen weken nog wel even zal duren.
Er is hier iets wonderlijks aan de hand. Laten we ons verplaatsen in een historicus die in de toekomst op deze zaak terugblikt. Die zal constateren dat vijftien verschillende vrouwen zich publiekelijk hebben uitgelaten over Trumps wangedrag, en hoewel de historicus herkent dat er soms geen getuigen waren en het dan een situatie was van “haar woord tegen het zijne”, zal onze historicus een patroon herkennen. Hij krijgt een beeld van een bepaald type man – misogyn, in feite eenzaam – dat zich steeds opnieuw op dezelfde wijze gedraagt en zal concluderen dat de beschuldigingen kloppen. Eventueel kan hij in de psychologische literatuur bevestiging vinden voor zo’n interpretatie, bijvoorbeeld omdat Trumps menstype vaker voorkomt (zoals Jolanda Withuis onlangs documenteerde voor prins Bernhard).
Mijn goede vriend Richard blogde gisteren over het wonderlijke verschijnsel dat de laatste zoveel mensen bij verkiezingen tegen hun eigen belang stemmen. In Egypte
koos de helft van de bevolking een moslimbroeder die prompt op allerlei manieren de absolute macht naar zich toe begon te trekken. De andere helft schrok zich rot en was dolgelukkig toen een jaar later het leger de macht overnam.
Turkije, de Brexit en Donald Trump komen ook langs in Richards stukje en we zouden kunnen toevoegen dat Griekenland een redelijke deal voor zijn schulden afwees om een slechtere te krijgen. Richard vat samen:
›Dort kommt er vom berge · dort steht er im hain!
Wir sahen es selber · er wandelt in wein
Das wasser und spricht mit den toten.‹O könntet ihr hören mein lachen bei nacht:
Nun schlug meine stunde · nun füllt sich das garn.
Nun strömen die fische zum hamen.
Pity the nation that is full of beliefs and empty of religion.
Pity the nation that wears a cloth it does not weave
and eats a bread it does not harvest.Pity the nation that acclaims the bully as hero,
and that deems the glittering conqueror bountiful.Pity a nation that despises a passion in its dream,
yet submits in its awakening.Pity the nation that raises not its voice
save when it walks in a funeral,
boasts not except among its ruins,
and will rebel not save when its neck is laid
between the sword and the block.Pity the nation whose statesman is a fox,
whose philosopher is a juggler,
and whose art is the art of patching and mimickingPity the nation that welcomes its new ruler with trumpeting,
and farewells him with hooting,
only to welcome another with trumpeting again.Pity the nation whose sages are dumb with years
and whose strongmen are yet in the cradle.Pity the nation divided into fragments,
each fragment deeming itself a nation.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.