Als ik zeg “trein” en “druk”, dan weten de trouwe lezers dat ze zijn beland bij de running gag van deze kleine blog: de schier eindeloze misère op het spoor. Ze vergissen zich dit keer, want dit stukje gaat over iets heel anders.
We zitten vanmorgen echter dicht op elkaar gepakt en ik kan het niet helpen dat mijn blik soms valt op het boek dat de bebaarde, oosters ogende jongeman tegenover me aan het lezen is. Hoewel het boek ondersteboven ligt, herken ik het Arabische schrift en zie ik dat het een tweekleurige, interlineaire editie is: mijn medereiziger leest de Koran maar is de grondtaal niet voldoende machtig. Zijn ouders zullen Turken, Koerden of Iraniërs zijn geweest.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.