Het is een van de grote oudheidkundige verhalen: hoe het monotheïstische christendom en het polytheïstische heidendom streden om de harten van de oude Romeinen. Nu heeft de oude geschiedenis wel meer aantrekkelijke verhalen, maar dit is anders: de uitkomst ligt aan de basis van het nog altijd bestaande christendom. Christenen hebben eeuwenlang hun visie op dit conflict kunnen uitdragen en daardoor is het niet zo vreemd dat ook mensen zonder speciale liefde voor de oude wereld doorgaans wel iets over dit conflict weten: Jezus, Paulus, de vervolgingen, Constantijn de Grote, Julianus de Afvallige, de laatste heidense bloei, de verwoesting van de tempel van Serapis in Alexandrië en missionarissen die eeuwenoude bomen omhakten.
Probleem is: je hoeft maar een beetje in te zoomen om te zien dat de werkelijkheid niet een beetje complexer was, maar zóveel complexer dat we het verhaal in feite moeten bijzetten op de schroothoop. Het idee van een lange en felle strijd is, om het wat scherp te formuleren, christelijke legendevorming. Dat is alle reden om eens wat stukjes te wijden aan het onderwerp: over de polytheïstische aspecten van het jodendom, over de joodse Paulus, over het heidense monotheïsme, over Constantijn de Grote en over het schlemielige einde van het heidendom, dat helemaal geen laatste bloei heeft gekend.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.