Een echtscheiding betekent maar al te vaak dat de problemen van de ouders worden opgelost door de kinderen ermee op te zadelen. Ik ben geen voorstander van echtscheidingen, maar soms word je geconfronteerd met gevallen waarvan je denkt dat het de minst slechte oplossing is. Ik lees daar niet graag over, en zou het boek van Rachel Levy, Israël op een doordeweekse dag, niet hebben gekocht als het niet tevens een boek was over het dagelijks leven in Israël anno vandaag. Mocht ik nog over de aanschaf hebben geaarzeld, dan werd ik wel over de streep getrokken door de aanbeveling dat het boek niet ging over de Bijbel of de Palestijnse kwestie – onderwerpen die me op zich wel interesseren maar waar ik ook wel eens niet over wil horen. Wie zich over Zwitserland wil informeren, wil toch ook wel eens iets anders dan Wilhelm Tell, kaasfondue en het bankgeheim?
Zo’n 300 pagina’s lang neemt Levy ons mee door Israël, en ik heb me geen seconde verveeld, zelfs al is de rode draad die van het falende familierecht. Tussen de bedrijven door komen ook zaken als de bouw van de stad Modiïn, het bezit van huizen in Jeruzalem (een hilarisch verhaal over belastingontduiking), de veiligheid van Weg 443 en de aanpak van wanbetalers aan de orde. Levy weet een prachtig beeld op te roepen van een jonge democratie – een van de weinige werkende democratieën in het Midden-Oosten wel te verstaan – en een bevolking die tot op het agressieve zelfredzaam is.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.